28 mei 1970. Precies 50 jaar geleden reed Hannu Mikkola als winnaar van de World Cup Rally het bomvolle Azteken-stadion in Mexico City binnen. De 25.700 kilometer lange marathon van Londen naar Mexico werd niet alleen een parel op de kroon van de Finse rallyrijder, maar ook een triomftocht voor de Ford Escort. Gilbert Staepelaere maakte deel uit van het succesvolle Ford-team. Beleef hier met hem de laatste kilometers van de ruige rally alsof je er zelf bij zat.
Vanaf Panama wacht de deelnemers nog 4.000 kilometer tot Mexico City. Na de verkenning was Staepelaere pessimistisch gestemd, maar intussen zijn de wegen met een bulldozer platgereden. “Een paradijs voor sukkelaars”, gromt de Pool Zasada, die de finale liever wat ruiger had gezien.
De eerste 200 kilometers door Panama ontgaan Staepelaere volledig. “Tijdens de overtocht hebben we de 28ste verjaardag van Hannu Mikkola gevierd, waarbij er niet op een fles champagne meer of minder werd gekeken. Alleen Jimmy ‘I’m only here foor the beer’ Greaves hield het bij … bier. Het gevolg is dat het Ford-team met een collectieve kater ontwaakt. Omdat Timo er net iets beter aan toe is dan ik, neemt hij na het ontschepen het stuur.”
Staepelaere en Mäkinen krijgen tijdens de voorlaatste prime ook nog bezoek van de pechduivel. In het holst van de nacht breekt een motorsteun af. “Dat we bij nacht en ontij een garage vinden met een laspost, voelt aan als de loterij winnen. Maar het beeld van de dag is dat van Timo die met een raar masker voor zijn gezicht en een dikke sigaar tussen zijn vingers staat te lassen. Helaas houdt zijn kunst- en vliegwerk niet lang. Twintig kilometer nadat we weer vertrokken zijn, breekt de motorsteun opnieuw af. Gelukkig is er nu een serviceploeg van Ford in de buurt.”
De verhouding tussen Staepelaere en zijn in 2017 overleden Finse ploegmaat was uitstekend. “Vooraf hadden we afgesproken dat we alleen op de gemakkelijk verbindingsstukken zouden slapen. Dat Timo pafte als een Turk, was ook geen probleem. Ik rookte toen ook nog en na een proef gingen de raampjes open en werd er gedampt dat het een lust was. Over vermoeidheid werd niet geklaagd, wel werd er vaak met een lege maag gereden. En soms sloeg de ploegleiding de bal volledig mis. Zo kregen we op een bepaald moment een blik van negen liter vers sinaasappelsap mee, dat binnen de kortste keren door de warmte ondrinkbaar was. We hebben het dan maar als extra koelvloeistof gebruikt.”
De World Cup Rally bleek achteraf, na de zwaarste rally ooit, dus ook een prima vermageringskuur. “Bij het vertrek uit Wembley woog ik 72 kilogram. Toen ik na de aankomst in Puebla op bezoek ging bij de Rode Duivels, ging ik op de weegschaal staan. Ik woog nog 64 kilogram.”