OP ZONDAG 13 MAART OVERLEED VIC ELFORD AAN DE GEVOLGEN VAN KANKER. ELFORD WAS WELLICHT DE MEEST VEELZIJDIGE AUTORACER IN DE GESCHIEDENIS VAN DE SPORT. HIJ WERD 86.
Vic Elford werd geboren in Peckham, Londen op 10 juni 1935. In de jaren ’60 kende hij zijn grootste successen. Vooral 1968 was het jaar waarin Elford zijn veelzijdigheid bewees met een ongeëvenaarde reeks overwinningen.
Elford speelde een hoofdrol in het succesverhaal van de Porsche 911. In 1967 werd hij na overwinningen in Lyon-Charbonnières, de Tulpenrally en de Rally van Genève Europees rallykampioen aan het stuur van een 911 S. Of beter gezegd, was hij één van de drie Europese rallykampioenen. In Groep 1 was de Pool Sobieslav Zasada de primus met een Porsche 911, in Groep 2 ging de titel naar de Zweed Bengt Söderström in een Ford Lotus Cortina en in Groep 3 was Elford aan het feest.
Elford had ondertussen in een Porsche 911 R, een standaardauto die hem door de Britse Porsche-invoerder ter beschikking was gesteld, in Lydden Hill de eerste rallycrosswedstrijd uit de geschiedenis van de sport gewonnen.
Porsche-testrijder en latere ‘Rennleiter’ Peter Falk herinnert zich Elford als de stuwende kracht achter het succes van Porsche in de rallysport. “Hij was van meetaf overtuigd van het potentieel van de 911. Maar ik zal vooral nooit zijn gezicht vergeten toen hij bij zijn eerste rally voor Porsche vroeg waar de vrachtwagen met de reserveonderdelen bleef en Huschke von Hannstein hem antwoordde dat die niet kwam, omdat een Porsche nooit kapotging.”
1968 werd het jaar van Elford. In januari won hij met David Stone in een Porsche 911 T de rally van Monte Carlo, na een hevige strijd met zijn boezemvriend Gérard Larrousse, die met een Alpine A110 reed.
Larrousse startte de laatste nacht van de rally met 14 seconden voorsprong op Elford-Stone. “Voor we aan de Col de la Couiolle aankwamen, stelde David Stone me gerust. Het Porsche-team had de wegen de nacht voordien verkend en er zou zeker niet meer sneeuw liggen. Dus drukte David me op het hart om hem en zijn notities te vertrouwen. Helaas waren zijn voorspellingen wat betreft de sneeuw niet zo accuraat. Franse fans hadden er niet beter op gevonden dan sneeuw op de weg te gooien, kwestie van wat meer spektakel te beleven. Maar het was Larrousse die het slachtoffer werd van hun daden. Maar na die 26 kilometer lange proef was ik compleet leeg gereden. Op racing banden was ik, volop vertrouwend op David zijn notities vol in vijfde versnelling aan 200 km/u over een ijsplek gegaan. In die tijd rookte ik als een schoorsteen, maar na de aankomst had ik twee of drie pogingen nodig om een sigaret aan te steken”, vertelde de latere winnaar.
Een maand na de rally van Monte Carlo stond Vic Elford op de hoogste trede van het podium in Daytona, waar hij met een Porsche 907 LH de 24-uurrace won.
Maar nog belangrijker voor Elford was zijn overwinning in de Targa Florio, een wedstrijd waaraan hij tussen 1967 en 1972 zes keer op een rij deelnam , maar alleen in 1968 kon winnen.
De Targa Florio was Elford’s favoriete race. Niet alleen omwille van het unieke karakter van de wedstrijd, maar ook omwille van de sfeer en de hulpvaardigheid van de lokale bevolking. Je zou denken dat heetgebakerde Sicilianen de banden van de Duitse bolides die ‘hun’ Ferrari’s en Alfa Romeo’s het leven moeilijk kwamen maken het liefst eigenhandig zouden willen lek steken, maar niets is minder waar.
“Kort na de start van de wedstrijd verloor ik tussen Cefalu en Cerda een wiel. Onmiddellijk sprongen er toeschouwers van de muur om mijn auto op te tillen, zodat ik het reservewiel kon opleggen. Wanneer even verderop een ander wiel afliep, schoten de toeschouwers me opnieuw ter hulp, maar helaas had ik geen reservewiel meer. Eén van hen bood me een wiel van zijn auto aan”, herinnerde Elford zich. Nadien zou hij het stuur maar voor drie van de tien ronden aan zijn ploegmaat Umberto Maglioli overlaten. Pas in de negende van de tien ronden haalde hij de leidende Alfa Romeo 33/2 van Ignazio Giunti en Nanni Galli in. Om met drie minuten voorsprong te finishen.
De vierde grote overwinning van Elford dat jaar, was in de 1000 kilometer van de Nürburgring, die hij samen met Jo Siffert won in een Porsche 908.
De enige grote race die Elford niet op zijn palmares kon schrijven, was de 24 uur van Le Mans. Toch was hij er in 1971 dicht bij, tot de Porsche 917, die hij deelde met Gérard Larrousse, het in het 21ste uur voor bekeken hield.
Ondanks dat bleef de 917 één van de favoriete auto’s van Quick Vic. “Een beest van een auto, moeilijk te rijden vanwege de zware motor. Maar zo snel.”
Elford startte in zijn carrière ook in 13 Formule 1-wedstrijden en sprong probleemloos van TransAm- naar CanAm-auto’sn reed in Nascar en nam ook deel aan Parijs-Dakar.
